Σκιαγμένη ψυχή, σκιώδης, σκισμένη...

Γιατί τα μυστικά των ανθρώπων, της ζωής, περπατούν φτηνά μέσα σε ποικίλη οχλαγωγή. Στρώνονται άνομα κρεβάτια,σε οίκους θεών και σωτήρων..
Αδιάντροπα περπατούν με κινήσεις αναιδείς και εκφράσεις χυδαίες...

Και έτσι προσφέρονται σε όλους τους κάποτε φοβισμένους ανθρώπους και πλέον αδιάφορους καθώς δεν αντέχουν την αλήθεια τους.

Έτσι περνούν και τα όνειρα τους.
Δίχως οχλαγωγία..
Δίχως νόημα.

Και ύστερα χάνονται...

Στην ανυπαρξία τους..

Μέσα στο σώμα μου..

Οι στιγμές γίνονται θρόμβοι αίματος..

Προτιμώ να πιάσω την ζωή μου από τα μαλλιά,

να της τινάξω το κεφάλι,

για να βγάλει επιτέλους τις άναρθρες που εγώ χρειάζομαι...

Κραυγές...